In het regeerakkoord van Rutte III komt de curatieve zorg er niet goed vanaf, zo vinden vele zorgpartijen. Het kabinet heeft het voornemen om de curatieve zorg een korting op te leggen van 1,9 miljard euro. De zorgsector zal in gesprek gaan met de minister om de hoogte van dit bedrag te bediscussiëren. Wij, de zorgverleners, kunnen ondertussen kijken of we (nog) efficiënter kunnen gaan werken in de curatieve zorg.

Hoe efficiënt werken we eigenlijk in de zorg?
Toen ik mezelf deze vraag stelde voelde ik meteen een behoorlijke irritatie opkomen. ‘Hoezo werk ik niet efficiënt!’ Elke arts of zorgverlener zal zeggen dat hij heel efficiënt werkt! En dat vind ik van mezelf ook! Immers: onze dagen zitten bomvol; er is geen gaatje vrij. Efficiënter kan het niet!

Maar laten we, in plaats van naar onze persoonlijke agenda’s, eens kijken naar het proces in onze dagelijkse praktijk. Veel voorkomende klachten bij de longarts zijn hoesten, kortademigheid en pijn op de borst. Na aanvullend onderzoek kan er vaak een diagnose gesteld worden waarbij ziektebeelden zoals astma, COPD, slaap-apneu en longkanker veel voorkomen. Al deze ziektebeelden kennen hun specifieke behandelingen. U begrijpt dat de longarts zich in dit proces niet onderscheid van andere medisch specialisten of van huisartsen.

In de spreekkamer ben ik dagelijks bezig met het repetitief overbrengen van min of meer ‘standaard’ informatie over veel voorkomend aanvullend onderzoek, veel voorkomende diagnoses en daarbij behorende (veel voorkomende) behandelingen. Grotendeels om de patiënt in kwestie te informeren en te betrekken bij dit proces, deels ook omdat er verplichte elementen een rol spelen (WGBO / informed consent en de wens tot shared decision making). Vaak wordt een deel van deze informatie overdracht gedaan door meerdere zorgverleners zoals gespecialiseerde verpleegkundigen, secretaresses, dokters-assistenten en natuurlijk via de patiënten folders.

Hoe zinvol en efficiënt is het om als zorgverleners meerdere malen per dag hetzelfde verhaal op te dreunen over diagnostiek, ziektebeelden en mogelijke behandelingen. Patiënten moeten vervolgens in dit proces toestemming geven en mee beslissen in het kader van informed consent en shared decision making.

Maar hoe goed zijn patiënten in staat om op basis van de verstrekte informatie, toestemming te geven en mee te denken. Als patiënten het ziekenhuis binnen komen zijn ze vaak vaak gespannen, onzeker en/of emotioneel.

Onderzoek toont dat patiënten minder dan 50% onthouden van een gemiddeld gesprek bij een zorgverlener. Efficiënt? En belangrijker nog: welke kwaliteit van zorg levert dat op?!
Dus zowel vanuit het perspectief van de zorgverlener alsook vanuit het patiënten perspectief valt er te twijfelen aan de efficiëntie van ons proces.

Dit moet anders kunnen…
Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat informeren in begrijpelijk beeld en geluid veel beter beklijft bij patiënten. Uniforme informatie, die oneindig vaak opnieuw bekeken kan worden, alleen of met naasten.

Patiënten goed informeren leidt tot een betere kwaliteit van het gesprek tussen de zorgverlener en de patiënt. Er is uiteindelijk minder gesprekstijd nodig, er beklijft meer bij patiënten en mantelzorgers én de kwaliteit van onze zorg wordt er beter door! Bovendien wordt ons werk er nog plezieriger van: want hoe leuk vinden wij het om tig keer per dag hetzelfde verhaal op te dreunen?

Werkse!